O dupach i całej reszcie

Zawsze uważałem się za chama i prostaka. Podobnie duża część moich dobrych znajomych. Nic w tym złego. Warto umieć podejść do siebie krytycznie. W głębokim poważaniu mogę mieć sporą część zrytualizowanych konwenansów, klnę jak szewc, a względem mojego poczucia humoru określenie "rynsztokowe" może być uznane za komplement. Jak się to komuś nie podoba, to trudno. Nie mój problem.

Mimo wszystko, zawsze uważałem że są pewne niepisane granice, których przekraczać nie wypada. Nie dla kogoś. Dla mnie samego. Przykład – przedstawicielki płci pięknej. Jak łatwo zauważyć, wiosna przybyła wreszcie do nas. Z opóźnieniem (pewnie podróżowała pociągiem PKP), ale jest. Spowodowało to wzrost temperatur i spadek ilości noszonych przez większość ludzi ubrań. Wadą tego stanu są nie tylko odkryte ze śniegu pozostałości po wypróżniających się domowych pupilach na chodnikach, ale też innego rodzaju smrodki. Językowe. Stoi człek pod wydziałem swej Alma Mater z młodym kwiatem polskiej inteligencji. Wystarczy że obok przejdzie jakaś dziewczyna w legginsach lub nieco krótszej spódniczce, by ktoś z przyszłej krajowej elity skomentował "O kurwa, ale dupa szła! Widzieliście?". Nie, kurwa, oślepłem w wyniku doznanego szoku kulturowego! A szkoda, bo w takich chwilach wolałbym ogłuchnąć.

Gdzieś, tak na drugim roku studiów, spotkałem kolegę – Tomka. Siedział nieco zasępiony. Wdałem się w rozmowę. Chciałem pomóc, dowiedzieć się co go martwi. Opowiedział mi, że dzień wcześniej spotkał swych dawnych kumpli. Swym starym zwyczajem wybrali się do lokalnego pubu, by pogadać przy piwie. Tomek, dowiedziawszy się że jeden z nich ma nową dziewczynę nalegał by tamten opowiedział coś o niej. W odpowiedzi usłyszał: "A co tu gadać? Cipa, cycki, wszystko normalnie". Na tym ich rozmowa się skończyła. Nasza w sumie też, bo co tu było więcej mówić? Sprawa była jasna, ani ja, ani Tomek byśmy tak nie powiedzieli. Nawet w czysto samczym gronie rozluźnionym obecnością procentów. Można kląć, można opowiadać świńskie dowcipy, ale jakaś granica jest gdy mówi się o drugim człowieku. No właśnie, ale to nie człowiek szedł wtedy koło naszego wydziału. Szła dupa. Szły cycki i szła cipa. I pieprzyć fakt, że jest tam jeszcze jakaś rozumna głowa z nimi połączona. No właśnie – pieprzyć. Chyba niektórzy to już tylko na to mają miejsce w gąszczu swoich szarych komórek.

Dla porównania – znam takiego przesympatycznego faceta. Wielki jak trzydrzwiowa szafa, morda za którą należałoby się dziesięć lat kryminału. Jak to wdzięcznie określił Sebastian, jeden z tych których nie chcesz nocą spotkać w ciemnej uliczce. Dobrze się z nim pije, tyle że nadążyć nie sposób. Mowa okraszona zwykle całym repertuarem bluzgów, a jak trza dać komuś po gębie to nie znajdzie się lepszego człowieka. Prócz tego, ma jednak w sobie coś ujmująco szlachetnego. Przyzwoity gość w gruncie rzeczy. I jeden z największych podrywaczy jakich znam. Poprosić go żeby poszedł kupić bułki do piekarni za rogiem to wróci z trzema numerami do obcych dziewczyn które spotkał po drodze. Wolę nie myśleć ile miesięcznie wydaje na gumki. Typ, który "zalicza" i znika w porannej mgle. A przy tym jak od lat go znam, nigdy w życiu nie słyszałem by powiedział coś tak chamskiego względem jakiejkolwiek kobiety. Jeśli już w ogóle coś mówił o wyglądzie, to zawsze ogólnie, zawsze elegancko. Jedyny chyba znany mi człowiek, który potrafi jeszcze na pożegnanie pocałować kobietę w rękę tak, by nie wyglądało to teatralnie, archaicznie czy zwyczajnie śmiesznie. Podziwiam.

Zapewne znalazłby się jakiś osobnik, który w tym momencie zacząłby mi zarzucać kompleksy, albo że mam coś przeciw faktowi że człowiek to zwierz z natury seksualny. Krótki komentarz – oszołomstwo. I brak pewnej podstawowej umiejętności. Jako normalny, heteroseksualny facet zawsze będę miłośnikiem kobiecej urody. Bo tak mnie natura stworzyła i bo jest to piękno o pewnym uniwersalnym charakterze. I właśnie w tym problem – jak ktoś mówi o nim słowami pasującymi do pejzażu wysypiska śmieci zalanego przez wyciek z oczyszczalni ścieków. To samo, jeśli ktoś nie potrafi poza krągłościami dostrzec ludzkiej osoby – to dopiero jest dla mnie prawdziwa oznaka jakichś seksualnych frustracji. Masz problem, to nie rzygaj nim na innych, tylko uporaj się z nim na osobności, w kiblu. Tylko umyj potem rączki.

Smuci mnie fakt, że obserwuje takie zachowania u ludzi którzy aspirują do miana intelektualnej i kulturalnej elity, podczas gdy bardziej właściwe i normalne zachowania tak łatwo mogę znaleźć u ludzi którzy przez wielu negatywnie oceniani są po pozorach. Chory świat, chorzy ludzie.